still ill

Φάτα Μοργκάνα

Τα δυσάρεστα νέα από το τηλέφωνο με συντάραξαν κάπως.Όχι μόνο επειδή αφορούσαν στο τροχαίο ατύχημα που είχε ένας καλός μου φίλος.Αλλά και λόγω της αμηχανίας που σου προκαλεί η συμφορά που πλήττει εσένα τον ίδιο,καθώς περιγελά και τα ελάχιστα εναπομείναντα ψήγματα ανθρωπιάς και φιλαλληλίας με την επαίσχυντη εξωμοσία της συνείδησης απέναντι στα μακρινά βάσανα.
Όταν πήγα στο σπίτι του να τον δω,τον βρήκα κατάκοιτο μπροστά σε μια αναμμένη τηλεόραση.Την ώρα εκείνη κάποιος δημοσιογράφος ανακοίνωνε την εύρεση και άλλων νεκρών από τις πυρκαγιές ενώ οι τηλεοπτικοί τυμβωρύχοι εξακολουθούσαν να κορδακίζονται,πάντα σεμνότυφα,καταφεύγοντας ενίοτε σε υποκριτικούς βρυχηθμούς,θυμίζοντας κάποιο νωδόν τέρας από το οποίο το μόνο που απομένει είναι η ασχήμια.
Λυπήθηκα μόλις άκουσα την είδηση,ταυτόχρονα όμως με έθλιβε η εικόνα του πληγωμένου μου φίλου που για λίγο ξέφυγε από το μοιραίο.Κοίταξα μουδιασμένος την οθόνη.Η αμφιθυμία που τόσο με γοητεύει στην ανθρώπινη συμπεριφορά,πλέον δεν θα μπορούσε παρά να έχει περάσει στο στρατόπεδο της οργής,της απόγνωσης και του πόνου.Πολύ φοβάμαι όμως πως αυτά θα καταλαγιάσουν μέχρι την επόμενη καταστροφή και πως η αμνησία θα ενσκήψει και πάλι ως ενδημική νόσος της ελληνικής κοινωνίας.
Καθώς σουρούπωνε,στο μικρό διαμέρισμα έμπαινε ένα χλωμό,φθινοπωρινό φως.Πλησίασα προς το παράθυρο και κοίταξα έξω στον ακάλυπτο.Αν το συνεχές μουρμουρητό της πόλης ακούγεται στους δρόμους που διασχίζουμε,στους ακάλυπτους ηχούν μεμονωμένοι ψίθυροι.Νοικοκυρές άπλωναν ρούχα στο ημίφως.Σε ένα σκοτεινό κτήριο που ορθωνόταν απέναντι,κάπου άναψε ένα φως.Φάνηκε ένα νεαρό κορίτσι.Κουβαλούσε έναν σωρό από χαρτιά και άρχισε να βγάζει φωτοτυπίες.Μάλλον θα ήταν κάποιο συγκρότημα γραφείων και αυτή ίσως δούλευε υπερωρία.Δεν απείχε πολύ από το παράθυρό μας,έτσι μπορούσα να διακρίνω τις μηχανικές της κινήσεις,πλήρως εναρμονισμένες με τον αυτοματισμό του φωτοτυπικού.Σε μια στιγμή σταμάτησε και άρχισε να κλαίει.Έριξα πάλι μια ματιά στο στενάχωρο δωμάτιο,στη γαλαζωπή οθόνη και ξανά σε αυτήν.Εικόνες σαν διφορούμενοι αντικατοπτρισμοί.Η ζωή που αναθεματίζεται και δεν εκτιμάται όσο πρέπει,η ζωή που θέτει δοκιμασίες και σε κλονίζει και αυτή που χάνεται,αφήνοντας πίσω της οδύνη και βασανιστικά αναπάντητο ένα γιατί.
Πάμε στο μάτι του κυκλώνα,πολύ ωραία το γράφει ο Καββαδίας στη 'Φάτα Μοργκάνα' του.Όχι όμως σαν έτοιμοι από καιρό,μιας και οι παράδοξες αντανακλάσεις θα εξακολουθούν να μας ξαφνιάζουν κάθε φορά,δίνοντας στην ανθρωπιά μια δεύτερη ευκαιρία.


Για τη Φάτα Μοργκάνα,εδώ

posted by still ill @ 2:25 PM